Dag lieve mens,

Enkele gedachten terwijl de magnolia in bloei staat in onze tuin.

1. Het gaat beter met Needcompany dan met heel wat andere zaken in de wereld. We hebben werk en werken bovendien vol overtuiging, hard en meedogenloos en worden graag gezien. We hebben ook tijd gekregen. Er zijn niet veel mensen die tijd krijgen. Die tijd brengen we dan ook nauwkeurig door. Met veel zin voor detail. Want kunst maken gaat altijd over details. We weten al lang dat kunstwerken geduldig zijn en er niks om geven of ze nu bekend zijn of niet. Dat kunstwerken het niet erg vinden dat ze onbegrepen zijn. En daarom zijn we zelfzeker. Maar vandaag is de wereld in een vreemde versnelling gekomen. De traagheid van kunstwerken wordt op hoongelach ontvangen. Het moet opbrengen! Het moet resultaat boeken! Het moet onmiddellijk en altijd begrepen worden! Het moet geëngageerd zijn! Daar staan we dan. Het was Rilke die zei dat er altijd een grote afstand bestaat tussen grote kunst en de tijd waarin die ontstond. Kunstwerken zijn toekomstige dingen. Maar wat als die toekomst in snelheid wordt genomen?

2. Paul Valéry zegt dat herinnering de vlam is die de brandstof overleeft. Het geheugen is het huis voor die herinnering. Kunst is eigenlijk altijd een onderdeel van een herinnering. Hoe beperkter de herinnering, hoe meer men denkt dat het om nieuwheid gaat. Als men denkt dat het om iets nieuws gaat, gaat het meestal over gebrek aan kennis van het bestaande. Theater is misschien het enige medium dat bij zijn uitvoering geen rekening mag houden met de geschiedenis van de herinnering. Theater is misschien een geheugenloos medium en daarom zo triviaal. De innemende Hans Ullrich Obrist zei in het, laten we even trots zijn, wereldberoemde Kaaitheater dat we time based art moeten archiveren. Ik begrijp dat, en wij doen dat ook, maar ik weet dat het slechts een poging is om de waarheid te verdoezelen.

3. Brussel. Wat gebeurt er toch met die stad. Op cultureel vlak ziet het er niet goed uit. Kaaitheater is teruggefloten, de Munt moet drastisch inkrimpen, Anne Teresa De Keersmaeker wordt buiten gezet, terwijl er op de opening in het prachtige Wiels 1600 mensen waren (!), KVS wordt een wijkcentrum, de machtigste partij in Vlaanderen vindt Brussel maar een vervelend ding. En dit terwijl de zalen vol zitten. Het Kunstenfestivaldesarts moet nog beginnen en heeft al voor meerdere voorstellingen wachtlijsten. Deze stad wordt, volgens diezelfde Obrist, op dit moment in de culturele wereld aanzien als de belangrijkste stad in Europa. In Brussel gebeurt het. En er zijn erg goede mensen die er keihard voor werken zoals Paul Dujardin in BOZAR, Dirk Snauwaert in Wiels, Guy Gypens en Katleen Van Langendonck in Kaaitheater en ga zo maar door. Maar voor hoe lang nog?

4. Hoezo KVS een wijkcentrum? Jan Goossens is één van de weinige intendanten die na een tiental jaren intens werken, meent dat zo’n periode lang genoeg is en ‘zijn’ théâtre flamand met veel lef doorgeeft. Respect daarvoor. Wel jammer dat de raad van beheer van KVS zonder enige kennis van zaken ‘unaniem’ een nieuwe intendant heeft moeten kiezen. Wat jammer dat ze de voorzichtige adviezen van specialisten uit het veld, hebben genegeerd. Wat jammer ook dat niemand in de pers vragen heeft gesteld over de toekomst van KVS.

O ja, het ensemble van Needcompany is officieel uitgeroepen tot het beste ter wereld. Wie ons hebben wil, die mag ons komen halen.

JL

Het is 12 jaar geleden dat een voorstelling van Jan Lauwers in première ging in België, en Needcompany is trots de nieuwste creatie, De blinde dichter, voor te stellen in Kunstenfestivaldesarts in Brussel.

Jan Lauwers vertrekt van de stambomen van zijn performers en schrijft een nieuw verhaal op basis van hun verschillende nationaliteiten, culturen en talen. Hij reist meer dan duizend jaar in de tijd om het te hebben over identiteit in het multiculturele Europa. De blinde dichter is een verhaal over sterke vrouwen die met stenen gooien en op de brandstapel terechtkomen. Over een kruisvaarder met een te klein harnas. Lauwers grijpt terug naar teksten uit de tiende en elfde eeuw van de blinde Syrische dichter Abdel Al-Ma’arri en de Andalusische dichteres Wallada bint al-Mustakfi. Hun werk roept herinneringen op aan een tijd waarin vrouwen aan de macht waren en atheïsme volstrekt normaal was, waarin Parijs nog een provinciestadje was en Karel De Grote een notoire analfabeet. De geschiedenis wordt echter geschreven door de overwinnaars. Door mannen. Hoeveel leugens, toevallige ontmoetingen en accidents de parcours hebben de geschiedenis bepaald? Hoe beweegt een lichaam dat alle tijden overleeft?

Na de openingsvoorstellingen in Brussel, reist de voorstelling verder naar de coproducenten KunstFestSpiele Hannover en Künstlerhaus Mousonturm (Frankfurt), en in september naar El Festival Internacional de Buenos Aires, waar ook “De kamer van Isabella” in het festival staat.

In augustus staat De blinde dichter in het theaterprogramma van de Biënnale van Venetië, en zal Jan Lauwers er een masterclass geven.

In juni opent Needcompany het festival Foreign Affairs in de Berliner Festspiele met The Time Between Two Mistakes. Deze performance is een commentaar op "The Empty Space" van Peter Brook waarbij het archief van Needcompany onderzocht wordt. Hierin wordt de beeldentaal van Grace Ellen Barkey en Jan Lauwers geconfronteerd met elkaar en dramaturgisch geleid door muziek van Maarten Seghers. Tegelijkertijd wordt de blik van de toeschouwer, maar ook de rol van de kunstenaar in de maatschappij, in vraag gesteld en verscherpt. Needcompany nodigt voor dit grootse feest een tiental gastperformers uit vanuit de hele wereld.

De Franse tournee van MUSH-ROOM, van Grace Ellen Barkey met muziek van The Residents, en van Raar? Maar Waar!, van Lemm&Barkey, wordt voortgezet in Mulhouse, Revest-les-Eaux, Grasse en Saint-Maximin-la-Sainte-Baume.

De solo What do you mean what do you mean and other pleasantries van Maarten Seghers is geselecteerd voor [8:tension] Young Choreographers' Series in het Festival ImPulsTanz (Wenen). Maarten Seghers krijgt er een residentie aangeboden, zijn solo zal getoond worden in Schauspielhaus en wordt geselecteerd voor de Prix Jardin d’Europe.

Rhythm Conference feat. Inner Splits van MaisonDahlBonnema stond in februari in Bergen (NO) en Parijs, en werd er goed onthaald. In december 2015 zal het werk te zien zijn in Monty (Antwerpen).

"Het is verleidelijk om de ervaring te vergelijken met een glad stuk zeep dat de hele tijd uit de handen van de kijker glijdt: steeds als je denkt dat je grip krijgt op de tekst en wat er op toneel gebeurt, neemt het gebodene een onverwachtse wending. Met dit voor ogen zijn Dahl en Bonnema in hoge mate geslaagd met hun artistieke visie achter de voorstelling: 'We zeggen nee tegen bestaande vormen en conventies en zoeken het monstrueuze en dat wat je niet kunt uitbeelden in een poging om te ontsnappen aan de dominerende eenheidsworst van het kapitalisme'. "
- scenekunst.no

Bij Needcompany verwelkomen we Toon Geysen als nieuwe medewerker.