Needcompany | Nieuwsbrief

Dag,

Eerst dit: gefeliciteerd Viviane, met je carrièreprijs. Je bent de beste actrice van de wereld!

Iets meer over schoonheid:

- Wanneer we met Needcompany in Madrid vertoeven, ga ik steeds even naar het Prado om de Kruisafneming van Rogier van der Weyden te bekijken. Dit keer in het gezelschap van die andere beste actrice van de wereld, Grace. Dit schilderij verandert steeds weer mijn leven. Het is het schoonste wat de westerse schilderkunst ooit heeft bereikt. De vermenselijking van het lijden. De moeder die haar gemartelde zoon ziet en in elkaar stort. Het is een beeld van alle tijden. Zwakke mensen mogen niet lijden want ze zijn er niet sterk genoeg voor, lijkt het te zeggen. Daarom zijn de vele nieuwkomers zo sterk. Ze zijn sterk en kunnen het lijden gedurende hun harde tocht verdragen en worden er zelfs sterker van. Ik vraag me af of de hardvochtigheid waarin we ons als witte mens wentelen, enige kans op slagen heeft tegenover zoveel kracht. En ze zijn met veel, waarschuwt de geweldige activiste Rachida Aziz terwijl niemand bij haar mag slapen.

De Kruisafneming is een politiek werk en tegelijkertijd een ideologisch werk. Dat verschil wordt vandaag erg weinig gemaakt. Het is ideologisch omdat het een christelijk beeld is, waarschijnlijk in opdracht van de katholieke kerk, en het is een politiek beeld omdat het een radicaal standpunt inneemt tegenover de maatschappij waarin het beeld gemaakt is. Alleen al de kledij van de mensen: de met goud doorweven mantel van één van de rijke joden - het weven met gouddraad was toen pas uitgevonden.

Nu zou je de man in een zelfrijdende Tesla moeten schilderen. Elke mantel is niet helemaal goed geknoopt, haastig over de schouders gegooid, de mensen vallen over elkaar. Het lichaam van Christus is te zwaar, de ruimte waarin ze staan is te klein. Dat waren allemaal politieke keuzes. Ideologische kunst zonder het politieke is wansmakelijk en soms gevaarlijk, bedacht ik ook. We liepen via de Pinturas negras van Goya naar buiten en Grace zei dat die reeks schilderijen eigenlijk als grap was bedoeld en helemaal niet zo obscuur en ondergronds. Kijk, zei ze, hij heeft zelfs de eerste selfie geschilderd.

- Toen waren we in Gent voor het eerste concert van Cinemaximiliaan, de vrolijke bende uit Molenbeek. Prachtig en grappig en ontroerend. In het grote Vooruit-café na het concert hoorde ik voor het eerst in een wit instituut meer Arabisch en Perzisch dan Vlaams. En samen spraken we slecht Engels. Fascinerend. Slecht Engels is de mooiste taal van de wereld. Wanneer ik in Gent ben, spring ik ook altijd even binnen in het S.M.A.K. De bronsgieterij van Hiwa K. De indrukwekkende klok en de oude kromme mannen die haar gemaakt hebben. Ook dit is schoonheid in een erg zuivere vorm. Maar Hiwa K zegt in een interview in het onvolprezen H ART dat hij er misschien mee kapt. Hij voelt dat zijn gereedschap als kunstenaar niet scherp genoeg is. Hij zegt dat de problemen van de wereld te groot geworden zijn. Dat ook schoonheid niet meer als wapen kan gebruikt worden. Hij zegt dat liefde het nieuwe wapen moet zijn. Ik hou van die man en ben het met hem eens. Liefde. Het is groter dan geluk en sterker dan schoonheid. Het is zaak je hart groot genoeg te maken om plaats te geven aan die drie. Ik hoop dat Hiwa K schoonheid blijft bevragen, heel veel liefde veroorzaakt en zijn geluk steeds weer op de proef blijft stellen. En dat in alle vrijheid.

JL

Needcompany sloot het jaar 2017 af met een succesvolle premièrereeks van Oorlog en terpentijn in het Toneelhuis. Vanaf maart gaat de voorstelling op tournee in binnen- en buitenland. In Jan Lauwers' theaterbewerking van het meeslepende epos van auteur Stefan Hertmans, speelt Viviane De Muynck de hoofdrol.

Een paar dagen geleden mocht zij de prestigieuze prijs voor Algemene Culturele Verdienste in ontvangst nemen van de Minister van Cultuur Sven Gatz. Een eervolle verdienste die ze meer dan ooit tentoon kan spreiden in de glansrol van Gabrielle in de theatervoorstelling Oorlog en terpentijn.

De Engelse versie gaat in maart in première in Sevilla en Mallorca, en staat vervolgens op het programma van het Malta Festival in Polen. De Franse versie komt uit in het Festival de Marseille in juni. In het najaar staat o.m. een uitgebreide tournee in Vlaanderen op de agenda.

Wat Hertmans doet met zijn poëtische pen, doet Lauwers met zijn oog voor beklijvend theater. Terwijl er wordt geleden, wordt er schoonheid gecreëerd. Als de gruwel te groot wordt, kun je hoop tanken door naar een vrolijke ballerina te kijken of een acteur die mooie bloemen schildert. Lauwers laat zijn toeschouwers doen wat ook Hertmans' grootvader deed: vluchten in artistieke schoonheid als de realiteit te rauw wordt. — Els Van Steenberghe, Knack

Maarten Seghers legt op dit ogenblik de laatste hand aan zijn nieuwe performance Concert by a Band Facing the Wrong Way, een pulserende mix van muziek en performance. Hiervoor werkt hij samen met de Zwitserse drummer Nicolas Field en de Nederlandse gitarist Rombout Willems. Het is het derde deel van een drieluik waarin Maarten Seghers verder op zoek gaat naar het grensgebied tussen vermaak en tragedie.

Concert by a Band Facing the Wrong Way is een portret van een bende decadente westerse kunstenaars die onuitputtelijk rechtdoor rennen, onduidelijk of ze op de vlucht zijn voor alle ellende van de wereld die niet die van hen is, of er net naartoe hollen. Deze performance is een barstende presspot vol grenzeloze inspanning wat resulteert in een uitbundig optimisme dat alle richting kwijt is.

In april is een eerste aanzet te zien tijdens het Festival Artdanthé in Vanves (Parijs), waar ook het tweede deel van het drieluik O or The Challenge Of This Particular Show Was To Have Words Ending In O gepresenteerd wordt. Concert by a Band Facing the Wrong Way gaat in première op het Malta Festival en reist daarna door naar Spanje waar het trio ontvangen wordt door L'Auditori & Festival Grec de Barcelona.

Intussen rollen de schetsen uit de printer van Jan Lauwers' eerste operaregie. Monteverdi's L'incoronazione di Poppea onder leiding van de éminence grise van de barokmuziek William Christie, gaat in première op 12 augustus in de Salzburger Festspiele.

Jan Lauwers tekent voor de regie en het scènebeeld, de kostuums zijn van de hand van Lemm&Barkey. Het internationaal befaamde vocale en instrumentale ensemble Les Arts Florissants dat door William Christie in 1979 werd opgericht, begeleidt een handvol wereldberoemde solisten. De dansers van Salzburg Experimental Academy of Dance vervolledigen het geraffineerde plaatje, samen met onze eigen Sarah Lutz als soliste.

Het gerenommeerde Poolse Malta festival in Poznań nodigde Needcompany uit als curator voor de 2018-editie. Het festival dat dit jaar het idioom Leap of Faith uitdraagt, gaf Needcompany de opdracht om naast een selectie uit eigen werk, een 10-tal internationale kunstenaars uit te nodigen die zonder angst een sprong in het ongewisse wagen.

De Poolse rechts-nationalistische regering snoerde het budget zodanig in dat het festival met de rug tegen de muur stond. Michał Merczyński, de directeur van het festival, vroeg Needcompany om toch een betekenis te geven aan het project.

Het ingekorte programma Cured by Needcompany zet de nieuwe voorstelling van Maarten Seghers Concert by a Band Facing the Wrong Way op de affiche, naast FOREVER van Lemm&Barkey, de Engelse versie van Oorlog en terpentijn, The Moon van MaisonDahlBonnema, 1095 van Kuiperskaai en Another One van Lobke Leirens en Maxim Storms. De festiviteiten worden geopend door Minister van Cultuur Sven Gatz.

Op tournee

Needcompany start het seizoen '18-'19 met de herneming van de klassieker De kamer van Isabella op het Almada International Theatre Festival (Lissabon). Viviane De Muynck als de onvergetelijke Isabella en haar grandioze kompanen gaan vervolgens voor een goed jaar de hort op voor een memorabel vijftiende seizoen.

De blinde dichter, Jan Lauwers' gelauwerde voorstelling (Barcelona Critics Prize, 2015 en Golden Mask Award, Sarajevo, 2017), staat in maart in het Poolse festival 'Stage Songs Review' in Wroclaw. Southbank Centre koos deze voorstelling om Needcompany in het najaar na meer dan tien jaar weer aan het Londens publiek te presenteren.

Nog te zien tot 15 april in Oostende: de tentoonstelling Het Vlot. Kunst is (niet) eenzaam van de curatoren Jan Fabre en Joanna De Vos. Zij kozen o.a. het werk Glory Hole van OHNO COOPERATION.