  
|
||
Beste vrienden van overal, Wanneer ik deze brief schrijf, zijn er 380 000 mensen aan het virus gestorven. 120 000 000 mensen sterven op dit moment van de honger. De lockdown is vervelend voor ons westerlingen, maar catastrofaal voor het overgrote deel van de wereldbevolking. Als artistiek directeur zie ik dat de kunstenaars waarmee we samenwerken hun gekozen armoede verandert in een gedwongen armoede. Maar we leven in één van de beste ‘sociale’ landen ter wereld met een zeer gedreven culturele sector. Bovendien leven we in Europa: dat is op zich al een weelde. We hebben misschien te veel bureaucratie, maar tenminste geen psychopaat als president, laat staan een dictator. Leve Europa! We gaan barre tijden tegemoet, jazeker, maar we hebben een enorm solidair en inclusief vermogen dat groeit en bloeit. Ik weet het: we zijn naïef en lobbyen niet zoals de vliegtuigmaatschappijen, maar we zijn met veel meer. Bovendien hebben we, om op mijn domein te blijven, de beste theatermakers en het beste publiek ter wereld! Zelfs een virus gaat dat niet tegen houden. We hebben de pest (helft van de wereldbevolking dood), de Spaanse griep (100 miljoen mensen dood) overleefd en het heeft kunst essentieel nooit veranderd. Ik geloof niet in aangepaste kunst. Die is altijd modieus. Politiek en kunst: het is me wat. Een kunstenaar die zich ideologisch laat leiden, haalt meestal een armmoedig resultaat. Malévitsch kwam niet tot een zwart geschilderd vlak via nauwkeurige studie of het sublimeren van de vorm maar via ideologische, revolutionaire principes: vernietigen van de geschiedenis. Dat was in zich een negatieve daad. Brâncuși komt ook tot totaal nieuwe vormen via grondig onderzoek en veel trage studies. Het resultaat oogt hetzelfde maar is fundamenteel anders. De eerste vernietigt de geschiedenis, de laatste omhelst diezelfde geschiedenis. Ik ben in de war: Malevitch en Brâncuși zijn zeer goede kunstenaars. Malevitch maakte uiteindelijk op bevel van Lenin stomme schilderijtjes. In Vlaanderen hebben we nu een ministerie van Cultuur dat zich ideologisch manifesteert. Dat wilden we als ‘linkse’ culturele sector toch? Een geëngageerde minister? Jazeker, als die dezelfde overtuiging koestert, anders gooien we met tomaten, want voor granaten zijn we toch weer te lief. Als de ideologie klopt, hoeft er geen scheiding te zijn tussen kunst en staat? Het zal me benieuwen als er morgen in een of ander stadstheater een intendant de muren zwart schildert en nationalistische dogma’s aan zijn muur hangt. Eigen theater eerst? Leve de vrije meningsuiting? De nationalistische tendens haalt weer de bovenhand: wat moeten we doen als kunst de grens niet meer over mag? Wanneer taal in zijn taalgebied blijft? Wordt dans dan terug folklore? Is de globalisering van de kunsten een elite-bubbel die nu gaat barsten? Was de internationale reflex van de zogeheten tachtigers een ego-trip van enkele zonderlingen? Hoe Italiaans is Castellucci? Hoe Vlaams ben ik? O, op deze laatste vraag kan ik antwoorden: oervlaams. (Vraag dat maar aan mijn levensgezellin Grace, die onovertroffen Chinees-Nederlands-Javaanse bootvluchtelinge met de mooiste meewarige blik.) Kunst moet zich inderdaad met de wereld bemoeien, maar wat als die wereld zich met de kunst bemoeit? Het schoolvoorbeeld van een politiek ‘kunst’-moment: ‘We geloven dat juist in deze tijd, nu er op veel domeinen maximale prestaties geleverd worden, de hoogste waarde van de individuele persoonlijkheid ook in de kunst opnieuw zal triomferen…’ Dit citaat zou zo uit de mond van een bevlogen Minister van Cultuur kunnen komen vandaag. We kunnen het als hoopgevend en energiek bestempelen. Het is uitgesproken door Hitler bij de opening van zijn grote Duitse Kunst tentoonstelling in 1937. Parallel liet hij de tentoonstelling ‘Entartete Kunst’ openen: één van de meest interessante moderne kunsttentoonstellingen van de 20ste eeuw. Om het volk te laten zien hoe het niet moest. Het werd hét bewijs dat kunst in een keurslijf slechte kunst is. Kunst is er niet voor iedereen, maar voor iedereen is er kunst. Met Needcompany waren we al een eind op weg om de organisatie te veranderen, inclusiever en openhartig, liefdevoller en radicaler te maken. We gaan dat verderzetten en bieden u met deze nieuwsbrief enkele nieuwe mogelijkheden aan. We geloven in de toekomst en verwelkomen Song Louis, de dochter van Romy Louise Lauwers. Alsook Rover, de zoon van Elke Janssens. Jan | ||
 | ||
Needcompany embarks on a state-of-the-art journey | ||
|
Het zijn zeer moeilijke tijden voor kunstenaars, niet voor de kunst. In het werk van Needcompany ligt de focus niet alleen op de makers, maar ook op de uitvoerders: de acteurs, performers, dansers en muzikanten. We waren dan ook lange tijd één van de grootste ensembles van Vlaanderen met 12 acteurs in voltijdse dienst. Dit is de laatste jaren afgebouwd tot een evolutief ensemble, helaas. Toch zijn wij zeer bezorgd over de uitvoerende kunstenaars. We zien dat nogal wat stadstheaters hun focus gaan leggen op solo’s in het najaar. Dit is een noodoplossing die rampzalig blijft voor de uitvoerende kunstenaars. We willen verder gaan dan louter solo’s, kleiner werk of virtuele alternatieven als toekomstig idee. Net nu zetten we al onze middelen in om grotere samenwerkingsverbanden blijvend mogelijk te maken. Naast het produceren van de eigen voorstellingen, coproduceren we reeds enkele jaren het werk van jonge makers zoals Mohamed Toukabri, Lobke Leirens & Maxim Storms, Sung-Im Her, Kuiperskaai, … En geven we in MILL logistieke steun aan heel wat kunstenaars. Na meer dan drie decennia zijn we vandaag druk bezig het levensverhaal en de artistieke voetafdruk van Needcompany te herdenken en te herdefiniëren. Daarom zetten we onze deuren nog verder open en onderzoeken we welke nieuwe artistieke allianties en verbindingen mogelijk zijn. |
MILL’S BEAUTY SALON | ||
|
Met MILL’S BEAUTY SALON zetten we expliciet in op de ondersteuning van kunstenaars. Met dit initiatief ter waarde van 10.000 euro willen we kunstenaars de kans bieden om tijdloos en niet resultaatsgericht te denken en te creëren. Stay tuned. Weldra wordt deze oproep breed bekend gemaakt. |
||
|
"To date, there is no interesting alternative. – Jan Lauwers |
||
| ||
Intolleranza 1960 | ||
|
Zondag 9 augustus zou de opera Intolleranza 1960 in een regie van Jan Lauwers in première gaan tijdens de honderdjarige editie van de Salzburger Festspiele. Deze unieke samenwerking tussen Needcompany en de Wiener Philharmoniker onder leiding van dirigent Ingo Metzmacher zou bovendien één van de hoogtepunten van het festival worden. Door het coronavirus wordt de jubileumeditie in Salzburg grondig herzien. Een voorstelling met meer dan tweehonderd performers is nu uiteraard onmogelijk. Zowel intendant Markus Hinterhäuser als Jan Lauwers en Ingo Metzmacher waren het erover eens dat dit werk compromisloos moest kunnen uitgevoerd worden. In plaats van een afgekloven versie dus een verschuiving naar volgend seizoen. |
|
| ||
(Niet) op tournee | ||
|
Naar aanleiding van de maatregelen van de Belgische federale regering om de verspreiding van het coronavirus een halt toe te roepen, werden onze voorstellingen van Al het goede en FOREVER in Antwerpen, Toulouse, Martigues, Turijn, Sibiu en Poznań uitgesteld. We zoeken momenteel naar nieuwe speeldata volgend seizoen. Deze data zijn ondertussen al bevestigd:
Al het goede: 23 en 24 november 2020
FOREVER: 4, 5 en 6 november 2020 Sibiu International Theatre Festival in Roemenië werkt dit jaar aan een speciale online editie van het festival en toont een film van De blinde dichter van Jan Lauwers & Needcompany. Al het goede wordt er gepresenteerd in juni 2021. |
|
|
| ||
Probabilities of Independent Events | ||
|
Speciaal voor de opening van December Dance ‘19 creëerde Grace Ellen Barkey samen met het Needcompany orkest en dansers van het tweede jaar dansopleiding van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen Probabilities of Independent Events. De arrangementen en muzikale leiding waren in handen van componist Rombout Willems. In oktober doen Grace Ellen Barkey & Needcompany deze tour de force nog een keer over. Ditmaal met studenten van dansschool Tanzwerk101 in Zürich en in samenwerking met Theater Casino Zug. Probabilities of Independent Events is er te zien op 23 en 24 oktober. |
|
|
|
"Het enthousiasme van de dansers en muzikanten in 'Probabilities of Independent Events' werkt meer dan aanstekelijk. Het is alsof Grace Ellen Barkey wil zeggen dat we onze dromen niet moeten vergeten in deze barre tijden." – Pzazz |
||
| ||
Molly Bloom | ||
|
In 1999 gingen Viviane De Muynck en Jan Lauwers aan de slag met het werk van James Joyce. De kleinzoon van Joyce verbood na een aantal aanstootgevende brieven uitdrukkelijk het gebruik van het materiaal. Ondanks dit verbod vonden een aantal clandestiene lezingen plaats in Duitsland die opgepikt werden door de pers. Nu het werk van Joyce rechtenvrij is, laat Needcompany de kans niet liggen om dit werk eindelijk ten tonele te brengen. | |
|
Molly Bloom brengt de innerlijke monoloog van de ontrouwe echtgenote van Leopold Bloom. Molly Bloom als symbool van vrouwelijkheid, haar gedachten over de mannen in haar leven, haar huidige situatie, haar herinneringen, haar gevoel voor humor, haar levenslust, haar omgang met verlies en verdriet. Première op 4 november in La Filature (Mulhouse). Daarna op tournée. |
||
 |
||
