Beste,

China en Needcompany. We hebben iets met elkaar vrees ik. Na de zeer spannende tournee door dit gigantische land met "De kamer van Isabella" in 2013 is er een zeer intense band ontstaan. Ik bereid nu een solo-tentoonstelling voor in opdracht van het McaM, het nieuwe museum voor hedendaagse kunst en performance in Shanghai, onder leiding van kunstenaar Qiu Zhijie. Heel het museum staat tot onze beschikking. ‘Onze’ betekent uiteraard dat ik vergezeld wordt door de associated artists van Needcompany. De titel van de tentoonstelling: ‘I like the Chinese people and the Chinese people like me’. De dubbele leugen in de titel is de enige politieke daad die ik me permitteer. Ik kom namelijk uit een democratisch bestuurd land waar in elke grote stad een standbeeld staat ter ere van een massamoordenaar, dus enige vorm van bescheidenheid is hier op zijn plaats, dacht ik zo. De tentoonstelling wordt geopend met 3 dagen durational performances. Dit is een primeur voor China. Improvisaties behoren nog niet tot de communistische cultuur. De onderhandelingen hierover zijn dan ook indringend en nauwkeurig. De publieke ruimte in China wordt anders bekeken dan in Europa. Ter voorbereiding gaf ik in Shanghai een reeks lezingen over performance en beeldende kunst in het vrije westen. Ik sprak onder andere over de Wiener Aktionisten, Marina Abramović, Joseph Beuys, en was goed op dreef toen iemand uit het publiek de volgende vraag stelde: ‘Als jullie in het westen zo vrij zijn, waarom is jullie kunst dan zo depressief?’ Voilà. Daar sta je dan. Deze vraag houdt me nu reeds drie maanden bezig. De teloorgang van de beeldende kunsten in Europa in een notendop. In China wordt je als artiest belangrijk geacht en in het oog gehouden. In het westen is kunst in de periferie van de culturele discussie terecht gekomen. Als Ivo Dimchev zich laat pijpen door zijn vriend in het Kaaitheater of Paul McCarthy zet een butt plug als kerstboom in centrum Parijs, het zal ons eigenlijk worst wezen. En dat is waarschijnlijk één van de redenen waarom de westerse kunst zo depressief is geworden. We moeten als kunstenaars meer rekening houden met het belang van de publieke ruimte. We verwarren de vrije wereld te veel met de vrije markt. De publieke ruimte is ingenomen door vermaak. Mijn grote voorbeeld blijft Goya die zelf vond dat zijn Pinturas negras niet geschikt waren voor de publieke ruimte. De kunst die hij toonde, in dit geval in opdracht maakte, had een publiek, maatschappelijk verhaal. Zijn zwarte schilderijen waren zijn noodzaak en hield hij voor zich. Dit had niks te maken met zelfcensuur maar met een groot bewustzijn van de maatschappelijke betekenis van de publieke ruimte. Uiteraard leven we in andere tijden en is de opdracht van de kunstenaar veranderd. We kunnen zelfs stellen dat er van een opdracht geen sprake meer is en dat vormt de kern van het probleem. Een kunstenaar die zich niet dienstbaar opstelt is de naam niet waardig. Wij krijgen met Needcompany subsidies en hebben dan ook verantwoordelijkheid af te leggen. Onze opdracht is onder andere moeilijk, doordacht en kritisch werk te maken en dat op een ‘sociaal’ verantwoorde manier te presenteren. Men zegt me vaak dat ik me door die subsidies de luxe kan permitteren afstand te nemen van de kunstmarkt en vergeet daarbij dat die ‘luxe’ een politieke en sociale keuze is waar men keihard moet voor knokken. Needcompany is dan ook een publieke ruimte. En dat is één van de redenen geweest voor hoofdcurator Qiu Zhijie om ons haast 10 weken zijn museum te geven. Wij gaan een nieuwe publieke ruimte creëren in een museum dat volledig privaat is in een land waar het publieke een andere betekenis heeft. We zijn trots dat we met Needcompany deze opdracht gekregen hebben en zijn momenteel dag en nacht aan het werken in het geweldige Molenbeek om zoveel mogelijk schoonheid te creëren. Want schoonheid is nog steeds een wapen en u zult verder in deze brief nog  kunnen lezen waar we u mee gaan confronteren in de zeer nabije toekomst.

JL

2016 wordt een veelzijdig jaar voor Needcompany, met creaties van Maarten Seghers, Lemm&Barkey, Kuiperskaai en MaisonDahlBonnema, en een solo-tentoonstelling van Jan Lauwers in Mingyuan Contemporary Art Museum (McaM), het gloednieuw museum voor hedendaagse kunst en performance in Shanghai.

Maarten Seghers werkt met oer-sjamaan Fritz Welch, wan-drummer Nicolas Field, de meesterlijke cellist Simon Lenski en de onbeweeglijke tijdbom Mohamed Toukabri aan een bezwerend lied onder de titel O. De première in Monty (Antwerpen) gaat door op 18 maart en nadien is de performance te zien op Festival FIDENA (Bochum), Festival Latitudes Contemporaines (Lille), in Künstlerhaus Mousonturm (Frankfurt) en humain TROP humain CDN (Montpellier).

Een maand later gaat in Monty "The Winter's Tale" in première, waarvoor Kuiperskaai het wintersprookje van Shakespeare onder handen neemt. Needcompany steunt dit jonge gezelschap voor het eerst.

Jan Lauwers krijgt als eerste Belg een solotentoonstelling in het museum voor hedendaagse kunsten, McaM in Shanghai. Lauwers wordt er als eerste internationale kunstenaar uitgenodigd voor een grote tentoonstelling, "I like the Chinese people and the Chinese people like me", en brengt de associated artists van Needcompany mee. De tentoonstelling opent op 20 mei 2016 en loopt 10 weken. De opening gaat gepaard met de marathon-performance, The House of Our Fathers.

Ondertussen toert De blinde dichter de komende maanden in Heidelberg, Freiburg, Valladolid, Basel, Brugge, Antwerpen etc.

"Het geheel resulteert in een grote fabel met fantastische personages die, alsof ze rechtstreeks uit een diepe en extravagante droom komen, een scherp beeld schetsen van de geschiedenis, identiteit, immigratie, aanvaarding van de ander." - La Nación (Argentinië)

De creaties van Lemm&Barkey, "FOREVER", en MaisonDahlBonnema, "The Moon" gaan in het najaar in première. Daarover verneemt u meer in een volgende nieuwsbrief.

We verwelkomen de jongste Needcompany-telgen: Maru en Noah.